نویسنده: مرتضی عبدالوهابی                                                  بازگشت به فهرست

امتداد خاکریز پر  بود از سنگر‌های کوچک و بزرگ. آن شب برخلاف شب‌های پیش، از آتش دشمن خبری نبود. هلال کوچک ماه، گاه و بیگاه خودش را پشت تکّه‌های ابر پنهان می‌کرد. فرمانده گردان نیروها را در حسینیه قرارگاه جمع کرد:

ـ برادرا یه صلوات بفرستند!

فرمانده به نقشه روی دیوار اشاره کرد. جهتی را نشان داد و گفت:

ـ ساعت یک نیمه شب حرکت می‌کنیم؛ از این مسیر. خوب دقت کنید! این معبر دیشب به وسیله بچه‌های اطلاعات عملیات شناسایی شده. باید تا ساعت 4 صبح به گردان حضرت معصومه ملحق بشیم. اگه موفق نشیم، فردا دشمن محاصرشون می‌کنه. قیچی می‌شن، ارتباطشون با نیروهای خودی قطع می‌شه. به حول و قوه خدا، سه ساعته به مقصد می‌رسیم. یک ساعت وقت دارید آماده شید. راستی، وصیت‌نامه فراموش نشه! بهشتیا صلوات دوم را بلندتر بفرستن! ادامه مطلب...

نویسنده: محمدآصف عطایی                                                  بازگشت به فهرست
 

او می‌آید تا به جای جامعة قبیله‌ای، امت واحده، و به جای فرهنگ عشیره‌ای، جهان‌بینی توحیدی و به جای رقابت‌های منفی و افتخارات موهوم نژادی و قومی، اخوت و برادری اسلامی را به وجود آورد. حضرت علی(ع) فرموده است:

«خداوند محمد را به حق مبعوث کرد تا بندگانش را از عبادت بندگان به عبادت خدا فرا خواند و از پیمان بندگان به پیمان خودش، از اطاعت فرمان بندگان به اطاعت فرمانش، و از ولایت بندگان به ولایت خودش دعوت کند. او بشارت دهنده و بیم دهنده بود و به اذن خداوند به سوی او دعوت می‌کرد».[1]

آخرین سفیر حق و پیام‌آور رحمت و هدایت با دریافت وحی و کلام الهی بر بلندای قله‌ حرا و صخره جبل النور با قامت رسا و استوار  می‌ایستد و با لحن خوش و صوت دلربا، جامعه بشری را به سوی پاکی ، نیکی و یکتاپرستی، دعوت می‌کند و از شرک و بت پرستی نهی کرده، می‌گوید: «ایها الناس قولوا لااله الا الله تفلحوا» و بدین سان انسان‌های خفته را بیدار ساخته، به آنان می‌فهماند:ادامه مطلب...

فرستنده: احمد باقریان                                                  بازگشت به فهرست
 

تقدیم به خاکپای حضرت زهرا(س)،

به امید آنکه مقبول درگاه حضرت صاحب الزمان(عج) قرار گیرد.

 مظهر حق (آیت الله سید عبدالعلی آیت اللهی)

امروز، روز گوهر فرخنده مادر است

روشن چو مهر و ماه و فروزنده اختر است        

ملک و ملک به حمد و به تسبیح لب گشود

میلاد  با سعادت دخت پیمبر است

گویند با فصاحت قدسی جهان قدس

امروز، روز زهرة زهرای ازهر استادامه مطلب...

نویسنده: اشرف گل افشان                                                  بازگشت به فهرست

حمزه فرزند عبدالمطلب، عموی پیامبر اسلام، یک از شجاع‌ترین مردان عرب و از قهرمانان رشید و افسران دلیر اسلام بود که دوشادوش برادرزاده خود، رسول گرامی خداوند، اسلام را یاری کرد و در سخت‌ترین شرایط دست از دفاع آیین پیامبر و رسالتی که بر دوش نهاده بود، بر نداشت. سران قریش و بزرگان آن قبیله از ابهّت و شجاعت او در بیم و هراس بودند.

او بود که با قدرت هر چه تمام‌تر، پیامبر را در لحظات حسّاس در مکه از شرّ بت‌پرستان حفظ کرد و برای گرفتن انتقام از ابوجهل که به پیامبر توهین و جسارت کرده بود، سر او را شکست، اما کسی قدرت مقاومت در برابر او نداشت.

 حمزه در جنگ بدر، بزرگ‌ترین قهرمان قریش یعنی «شیبه» را از پای در آورد ، گروهی را مجروح کرد و عده‌ای را به دیار باقی فرستاد.ادامه مطلب...

نویسنده: سید حسن قریشی                                                  بازگشت به فهرست
 

  آشنایی ایرانیان با اسلام
ایرانیان پیش از ظهور اسلام با سرزمین عربستان هم مرز بودند ولی ساکنان عربستان بعلت نداشتن ساختار حکومتی فراگیر و وجود زندگی قبیله‌ای، با ساسانیان ارتباط نداشتند، مهم‌ترین مظهر رابطه سیاسی ایران با اعراب از طریق «حیره» بود که دست نشانده ساسانیان و به عنوان یک نیروی باز دارنده در برابر تهاجمات رومیان، تاخت و تازهای قبایل اعراب بدوی و نگهبانی از راههای ارتباطی عمل می‌کردند. گرچه، توسط خسرو پرویز از میان رفته بود، ولی اولین بار ایرانیان در این منطقه با نیروی نظامی مسلمانان آشنا شدند و حیره از طریق صلح و پرداخت جزیه به تصرف مسلمانان درآمد. ایرانیان در زمان حیات پیامبر اکرم(ص)از طریق یمن با مسلمانان آشنا شده بودند. در سال 570 م حمیریان یمن ـ که از مظالم والیان حبشی در رنج بودند ـ سیف بن یزن را با وساطت نعمان بن منذر حاکم حیره به دربار خسرو انوشیروان فرستادند و از وی در برابر هجوم حبشیان کمک خواستند. خسرو انوشیروان سپاهی از زندانیان به فرماندهی وَهْرِز از دلیران سالخورده ایران به یمن گسیل داشت تا حبشیان را از آنجا براند.[1] وَهْرِز پس از گذشتن از خلیج فارس و پیاده شدن در ساحل عدن، در جنگی فرمانده حبشیان را به قتل رساند و صنعا را به تصرف خود درآورد[2]، و پس از مدتی خود به فرماندهی رسید. از آن تاریخ تا ظهور اسلام شش یا هشت تن از فرمانروایان ایرانی بر یمن حکمرانی کردند که اول آنان وَهْرِز و آخر آنان «باذان» بود که دعوت پیامبر اسلام(ص)را پذیرفت و به اسلام گروید.ادامه مطلب...

نویسنده: ابوالحسن ربانی سبزواری                                                  بازگشت به فهرست
 

   محدث عالی قدری که به معرفی‌اش می‌پردازیم، به حق یکی از برجسته‌ترین چهره‌های روایتی شیعی است که نام مبارک او در ده‌ها حدیث از درخشش ویژه‌ای برخوردار است. تکریم و پاسداشت این گونه انسان های کمال‌طلب و ولایت‌مدار، افزون بر اینکه احیاگر نام و آرمان و راه آنان خواهد بود، توجه متولّیان فرهنگ دینی را به این نکته معطوف می‌سازد که ضمن دریافت پیام‌های دینی از روایات اهل بیت عصمت و طهارت، این آموزه‌ها را هماهنگ با نیازهای زمان و عصر ارتباطات ارائه دهند.ادامه مطلب...

نویسنده: محمدتقی ادهم نژاد                                                  بازگشت به فهرست

  علویان از اوایل خلافت عباسیان که سخت در رنج و شکنجه بودند، به نقاط امن ایران به ویژه به مناطق کوهستانی دیلمان و گیلان پناهنده می‌شدند.این روند در زمان متوکل عباسی یعنی در قرن سوم هجری شدّت پیدا کرد و عده بسیاری از سادات، خود را به نقاط امن دیلمان رسانیدند.

مورخان معتقدند که دیلمیان پس از فتح ایران به دست اعراب مسلمان و انقراض ساسانیان، تصمیم داشتند به نحوی استقلال ایران را به دست آورند. آنان در این راه سرسختی نشان می‌دادند و چون آل علی(ع) پس از روی کار آمدن خلفای اموی و عباسی همواره در حال مبارزه با خلفا و مورد ظلم و تعدّی آنها بودند، دیلمیان از راه پناه دادن به آنان می‌خواستند به هر طریق ممکن، خلفا را براندازند و مظلومان علوی را یاری دهند. ادامه مطلب...

نویسنده: سید حسن فاطمی                                                  بازگشت به فهرست
 

 مقدمه  
 سفرنامه‏هاى برجاى مانده از پیشینیان، از جمله متون ارزشمند تاریخى، سیاسى و اجتماعى‏اند. سفرنامه‏ها علاوه برآنکه براى مردم در عصر نگارش مفیدند، هر چه زمان مى‏گذرد با تغییر و تحولهاى فرهنگى، اجتماعى و سیاسى، ارزش آنها بیشتر مى‏شود. از این قبیل نوشته‏ها اطلاعات گرانقدرى به دست مى‏آید و حتى گاه خود نویسنده هنگام نگارش به اهمیت آنها توجه نداشته است و امروزه براى ما بسیار مفیدند.

 هرکس نگاه خاصى به اطراف خود دارد. براى هر انسان امورى جلب توجّه مى‏کند که ممکن است براى دیگرى چنین نباشد. بنابر این سفرنامه‏ها مکمّل یکدیگرند. امید است بسترى فراهم آید تا سفرنامه‏هاى گوناگون از قشرهاى مختلف و با نگاههاى گوناگون، نشر یابند.

 از تاریخ 19/3/85 تا 28/3/85 برابر با 12 تا 21 جمادى الاول 1427 اولین بار توفیق سفر به نجف اشرف و کربلاى معلّى نصیب نگارنده به همراه خانواده شد. نظر به سودمندى سفرنامه‏ها، از همان ابتدا تصمیم به نگارش گزارش این سفر گرفتم و تا حد امکان هر چه را احتمال مى‏دادم مفید باشد یادداشت کردم.ادامه مطلب...